Ég og maðurinn minn erum að reyna að fjölga okkur og þetta ferli hefur verið frekar áhugavert því það er svo margt sem maður er að upplifa sem er ekki endilega talað um (eðlilega svosem). Erum búin að stefna að þessu í ca. 4 mánuði án árangurs i og þó maður viti að þetta geti tekið tíma ræð ég ekki við að verða áhyggjufyllri með hverju skiptinu sem ég byrja á túr. Og að það sé eitthvað að mér.

Er með nokkrar pælingar og það væri gaman að heyra hvort einhver sé að tengja eða geti komið með nýtt perspective. Einhver sem skilur.

1. Að finnast ótrúlega pirrandi að heyra einhverjar sögur frá vinkonum af hinum og þessum sem voru búin að vera að reyna heillengi og síðan þegar þau voru að fara að ættleiða varð konan preggó, af því að þau "slökuðu á". Skil hvaðan þetta kemur og fólk vill kannski bara vera peppandi en ég leyfi þessu að fara í taugarnar á mér því ef lausnin væri bara að "slaka á" væru frjósemisvandamál ekki til.

2. Að geta ekki hamið sig með að taka óléttupróf og vera byrjuð að taka þau 6-7 dögum eftir áætlað egglos, fullkomnlega meðvituð um að líkurnar að það komi lína séu litlar en innst inni vona að maður sé ein af þeim sem fær línu snemma (egglos mögulega fyrr en áætlað var eða tvíburar)

3. Að eyða ótrúlega miklum tíma í að skoða greinar og skrif annarra kvenna sem eru í sama ferli og finna eitthvað sem styður að þú gætir kannski verið ólétt.. eins og að fá neikvætt próf 14 dögum eftir egglos en halda samt í vonina að maður sé ein af þeim sem fær seint.

4. Ofurnæmni á líkamann í þessar tvær vikur eftir egglos

5. Verða smá bitur þegar fóið í kringum mann virðist ekki þurfa að hafa neitt fyrir þessu (þó að ég samgleðjist 100%).

6. Finna pressu á að stunda kynlíf í kringum þennan tíma, þó maður sé ekki endilega í stuði og að makinn finni það líka.