Á dögum sem þessum þar sem það tók mig um 2 tíma að koma mér framúr vegna stirðleika og verkja þá loka ég augunum og ímynda mér að ég sé ég fyrir 3 árum þegar ég stökk framúr á morgnana, hlakkaði til að fara í vinnuna alla daga og knúsa fólkið mitt. Ég finn tárin brenna fyrir aftan augnlokin og ég fyllist sorg, ég syrgi mig eins og ég var, ég sakna þess að hafa orku til að gera sömu hluti og aðrir, Ég vildi að ég gæti sofið án þess að taka svefnlyf eða kvíðastillandi. Ég vildi að ég gæti farið út með vinum án þess að það taki mig viku að ná mér eftir það. Ég vildi að ég gæti farið í búð og verslað það sem þarf án þess að hafa með mér manneskju. Ég vildi að ég gæti rekið heimilið án aðstoðar annarra. Ég vildi að ég gæti lifað mannsæmandi lifi á örorkubótum. Ég vildi að ég væri til. Ég er þiggjandi í samfélagi sem ég var mjög virk í Ég er draugur.
Ég er búin að vera í stanslausri endurhæfingu i að verða 3 ár, fór í gegnum Virk, Reykjalund og þraut og enginn bati eða árangur svo það er búið að segja mér að líkurnar séu frekar litlar ef einhverjar.
Snobbhænan | Úff - knús á þig. Er samt ekki von um bata?
Vá ég hefði getað skrifað þetta sjálf, hvert einasta atriðið (reyndar búin að lifa eins og draugur töluvert lengur, en það skiptir ekki höfuð máli). Þetta er ömurleg staða að vera í :( Þú átt alla mína samúð og skilning...
Horision | Til eru þeir sem sleppa algerlega óskaddaðir gegnum lífið eins og börn alla ...
Til eru þeir sem sleppa algerlega óskaddaðir gegnum lífið eins og börn alla æfi, líka í þroska. Svo hinir sem reyna þurfa meira, mismikið þó. Lífsgangan er skrýtin braut.
