Ég virkilega veit ekki hvert ég á að leita með þetta, en mig vantar bara að pústa aðeins. Ég veit að ég flakka úr einu í annað en það er bara vegna þess að ég hreinlega hef ekki HUGMYND um hvar ég á að byrja og enda.
Ég er búinn að eyða síðasta fjórðung af ævi minni mjög mjög veikur. mis mikið en alltaf lífshættulega alvarlegt.
Ég er nýrnabilaður og hef verið það í gegnum öll mín "bestu ár" eins og flestir tala um (16-21)
Ekki nóg með það heldur þá hefur í kjölfar þess að nýrun gáfu sig ýmislegt gengið á, líkamlega jafnt sem andlega niðurbrjótandi
Á þessum tíma hef ég oft oft oft verið við dauðans dyr, endurlífgaður í sjúkrabíl sem keyrir eins hratt og mögulegt er. verið i coma og öndunarvél margoft (td. 4 sinnum árið 2015)
Ég gæti talið svo endalaust margt upp og hér eru smá smekkur af upplifun síðustu ára
3 eða fleiri acute hjartastopp(ég get ekki munað nákvæmar tölur því ég man nánast ekkert af veikindatímabilinu síðustu 5 ár, og ég þakka fyrir það)
ÓTELJANDI lífshættuleg flogaköst, sem oft hefur bara skipt sekúndum milli lífs og dauða
óteljandi aðgerðir ma. taka nýrun, óteljandi Perma-leggir hafa verið settir upp ásamt lífhimnuleggjum
uþb helmingur síðustu 5 ára hef ég verið inniliggjandi á spítala
Og ekki bætir úr skák að læknirinn minn leggur mig í mikið einelti. Fjölskyldan mín og ég höfum ýmislegt reynt að gera til að fá annan lækni, eins og stendur að maður eigi rétt á samkvæmt lögum. Það er meðal annars fundir við læknana hér, auk margra bréfa til Landlæknis OG á endanum fórum við fyrir dómstóla.
ENN er ég samt fastur með þennan lækni sem ég treysti ekki til að geyma samlokuna mína hvað þá treysti honum fyrir lífi mínu :(
Ok ég get alveg viðurkennt að ég hef verið mjög erfiður í meðhöndlun í æsku minni.
Er með ADHD og Mótþróaþrjóskuröskun og á árunum 2005 - enda 2009 flakkandi milli fósturheimila og eitt þeirra var mjög augljóslega bara verið að hýsa mig fyrir peningana sem það skilar þeim.
Ég hef ekki átt við þetta vandamál með samvinnuörðugleika í uþb ár núna.
En þegar það allt var enn til staðar þá skil ég alveg afstöðu læknanna á þeim tíma að ég væri ekki nógu ábyrgur til að fá nýra ígrætt
Nú eru engin slík vandamál sem standa í vegi fyrir aðgerð heldur eru það alvarlegir líkamskvillar sem hafa þróast eftir því sem ígræðslan dregst á langinn.
Það sem truflar mig núna er það að ég hefði getað farið í aðgerð strax sem 16 ára barn en eitnhverja hluta vegna var BARA minn læknir, andvígur því.
Suðupunkturinn er síðan það, að vegna alls sem hefur komið uppá líkamlega, er búið að tilkynna mér að ég muni líklega aldrei lifa til að ná nauðsynlegum bata sem þarf fyrir ígræðslu.
Þannig ég sit núna í mínu veikindahelvíiti, og veit að ég á 0-5 ár eftir skv. lækninum mínum. og iltlar sem engar líkur á að sú staða breytist nokkuð.
Hvað á ég að gera .
Ég fer að sofa með þá hugsun á hverju kvöldi að ég gæti aldrei vaknað aftur
Ég segi fjölskyldu minni og vinum oft á dag að ég elski þau því ég er stöðugt með það í huga að þetta gæti verið síðasta tækifærið.
Ég segi fjölskyldu minni og vinum að mér líði vel en í raunveruleikanum er ég bara orðinn grautur andlega.
Ég er farinn að gráta við skrifin svo ég læt þetta duga.
Ég er ekki einu sinni að vonast til að þetta verði endilega lesið. Ég þurfti bara að koma þessu frá mér og ég hef bókstaflega engann sem ég get eða vil eða þori að tala við um þetta undir 4 augu, því þegar ég hef reynt það þá fæ ég bara þessa (alsönnu) ömurlegu tilfinningu, að manneskjan getur ekki ánokkra vegu skilið aðstæður mínar.. hvað þá bætt þær.
Takk.
Ef þú veist hver ég er byggt á frásögnunum, vinsamlegast ekki nafngreina mig hér. Það er ástæða fyrir því að ég bjó til nýjann aðgang hingað eingöngu til að skrifa þetta.
Umræðustjórar: Bland.is, Hr Tölva, tinnzy123, annarut123, paulobrien, Kristler, Paul O'Brien, Guddie
