Þetta er stór tala 4000 milljarðar króna !
Islendingar mega vera stoltir af þessum stóra sjóði sem við höfum komið upp til að annast eftirlaunaskuldbindinar okkar eftir að starfsæfi líkur.  Þetta er að auki tryggingarsjóður sem kemur til aðstoðar þeim sem verða fyrir áföllum fyrr á starfsæinni áður en til starfsloka kemur. 
Nú er svo komið að lífeyrissjóðirnir eru stærstu eigendur fyrirtækja á Íslandi í gegnum langtíma fjárfestingar sínar.  Launþegar eru því orðnir hinir raunverulegu eigendur fyrirtækja og meginhluta atvinnulífsins á Íslandi.  Það er vart hægt að hugsa sér betri lausnir í anda jafnaðarmennsku og atvinnulýðræðis. 


Það er því óskiljanlegt þegar fólk talar þennan stóra þjóðarsjóð niður og telur hann til óþurftar eða vandræða.
Ef ekki nyti við aðkomu lífeyrissjóðanna þyrfti ríkissjóður að geta útvegað um 130 milljörðum árlega til að standa undir sambærilegum lífeyrisgreiðslum og sjóðirnir gera í dag. 


Auðvitað er svona stór sjóður fyrirferðarmikill í hagkerfinu en hann hefur líka oftsinnis hlaupið undir bagga vegna fjárfestinga t.d. varðandi lánveitinga og átaks í húsnæðismálum landsmanna.
Það er auðvitað mikill misskilningur að halda því fram að lífeyrissjóður allra landsmanna haldi niðri launum og kaupmætti launþega öðru nær. Ef fyrirtækin í landinu væru ekki að meirihluta í eigu þessara sjóða og þar með landsmanna allra þá væru þau ef þá starfandi yfirleitt í eigu stóreignamanna innlendra eða erlendra. Auðvitað væri erfiðara að sækja sanngjörn laun  fyrir launþega þessa lands ef atvinnulífið væru algjörlega í höndum stórkapítalista en ekki í höndum launþeganna sjálfra. Það getur var talist betri kostur en núverandi fyrirkomulag sem er  í anda jafnaðar og sósíal-demókratísks kerfis líkt og á Norðurlöndum sem við höfum viljað líkjast og hefur reynst afburða vel.