Nú er barnið mitt innan við mánaðargamalt og ég er að díla við tilfinningar sem mig langar ekki að hafa.
Ég er rosalega kvíðin. Ekki yfir einhverju sérstöku, bara kvíðin. Endalaus kvíðahnútur. Þar sem allt gengur vel með litla sponsið, þá kvíði ég þeim tíma sem það gæti breyst. Ég get ekki notið þess sem er gott! Ég kvíði því að peningamálin muni hugsanlega versna!
Ég syrgi lífið sem ég átti. Hljomar verr en ég meina það. Ég er að syrgja það að geta ekki gert það sem mig langar þegar mig langar. og við erum að tala um að þeir hlutir voru nú ekki merkilegir. Ég er ekki partý týpa og ekki mjög aktív. Bara það að sofa þegar ég vil og fara út í búð þegar ég vil. Einnig langar mig núna að fara aftur að hreyfa mig og finnst það líka erfitt að líkaminn er ekki búinn að jafna sig.
Ég er órúlega hrædd við að festast í því sama og að hlutirnir veiti mér ekki gleði lengur. Ég kvíði því að maðurinn minn fari að vinna og við fáum svo lítinn tíma saman. þegar hann kemur heim á kvöldin veit ég að hann er ekki að fara að líma sig við mig. Ég sakna þess að kúra með honum á kvöldin og stunda kynlíf með honum...
vá, ég bara get ekki hætt að tuða.
Ég greinilega þurfti að koma þessu frá mér. Kannast einhver við svona tilfinningar? Hvernig fór ykkur að líða betur? Skánar þetta þegar ég get farið út með barnið og það hættir að vera svona rosalega ósjálfbjarga?
Öll ráð vel þegin!
fólin | Talaðu við ljósuna þína, það er ekki ólíklegt að þú dílir við fæðingarþungly...
Talaðu við ljósuna þína, það er ekki ólíklegt að þú dílir við fæðingarþunglyndi og þá er betra að fá aðstoð strax og mundu allar tilfiningar eiga rétt á sér.
Tía | Takk fyrir þetta :) ég hef dauðskammast mín fyrir þessar tilfinningar :(
Þú gætir veriða að lýsa sjálfri mér fyrir nokkrum vikum síðan en þá var litlan mín 10 daga. Ég var með stanslausan kvíðahnút og léttist um 6 kg á einni viku því ég gat ekki borðað vegna kvíðahnútsins. Ég var með kvíða yfir öllu, t.d að ef hún svæfi of mikið núna að þá myndi hún ekki sofa í nótt, að hún myndi fá kvef o.s.frv. Einnig fannst mér þessi yfirþyrmandi tilfinning að barnið væri svona háð mér svo erfið eins og þý lýsir. Með fyrsta barn hélt ég þessu fyrir sjálfa mig og sagði engum bara trukkaði í gegnum þetta og þetta gekk yfir og mér leið betur þegar hann var orðinn nokkurra mánaða. En ákvað að gera það ekki núna og ákvað að opna mig bæði fyrir manninum mínum og svo mömmu. Og bara að tala um þetta hjálpaði rosalega. Ég vissi að þetta myndi ganga yrir en mamma kvatti mig strax að að leyta hjálpar og sagði að það væri óþarfi að líða svona núna þó að þetta myndi ganga yfir því það væri hægt að fá hjálp. Ég fór því á göngudeildina niðrá geðdeild og talaði við sálfræðing sem hjálpaði svakalega mikið, fékk svo mjög væg kvíðastillandi lyf til að hjálpa mér yfir erfiðasta hjallann, Tók þau í 2 vikur og prófaði að hætta og mér líður svo margfalt betur, stelpan er núna að verða 6 vikna og pabbinn farinn að vinna en kvíðahnúturinn er samt alveg farin :) Þannig að ég segi opnaði þig við þitt nánasta fólk, það hjálpar alveg rosalega og ekki hika við að leita þér hjálpar. Það er enginn skömm í því og þér á ekki að þurfa að líða svona og bíða bara eftir að þetta gangi yfir :) Gangi þér vel og endilega sendu mér skilaboð ef þú hefur fleiri spurningar :)
chichirivichi | Þú gætir verið að lýsa mér eftir að ég átti fyrsta barnið. Ég beið alltof le...
Þú gætir verið að lýsa mér eftir að ég átti fyrsta barnið. Ég beið alltof lengi með að tala við hjúkrunarfræðinginn í ungbarnaverndinni. Meira segja þegar þunglyndisskimunin var lögð fyrir í 9 vikna skoðuninni þá fegraði ég ástandið því akkúrat dagana á undan hafði mér liðið aðeins betur. Það var ekki fyrr en barnið var 5 mánaða og ég hætt að geta sofið að ég bað um að fá að taka þennan matskvarða aftur og skoraði mjög hátt. Fékk góða hjálp og nokkrum mánuðum síðan var þetta liðið hjá. Það er mín stærsta eftirsjá að hafa eitt fyrsta æviári dóttur minnar í svona vanlíðan.
Þetta er ekkert til að skammast sín fyrir. Það er fátt sem umturnar lífi manns jafn mikið og að eignast barn. Það breytist allt og í ofan á lag fær maður í hendurnar þessa miklu ábyrgð. Talaðu við hjúkrunarfræðinginn þinn í ungbarnaverndinni. Ef þú ert ekki að ná góðum tengslum við hann farðu þá til heimilislæknisins þíns.
