Ég er búin að bíða eftir að klára nám og byrja að reyna að eignast barn. Mig er búið að dreyma um þetta í heilt ár, og spennan er búin að vera þvílík. Í hvert skipti sem ég hef séð barn, þá hefur löngunin bara aukist, og mér finnst ég komin á þann stað í lífinu að barn er næsta skref. Það eina sem hefur verið virkilega að trufla mig er að ég er nýútskrifuð og er ekki komin með framtíðarstarf... þannig ég er hrædd um að verða ólétt, fá ekki vinnu (þar sem menntun mín felur í sér mikla sérhæfingu), eignast barn, og svo verður ennþá erfiðara að fá vinnu... og ég muni ekki fá starf á mínu sviði.
Ég var búin að sannfæra sjálfa mig um að þetta með starfið yrði ekkert mál. Og að peningar yrðu ekkert mál. Þannig ég er búin að taka út öll utanaðkomandi "vandamál" og leysa þau.
EN....
Við byrjuðum að reyna að verða ólétt fyrir nokkrum dögum, og ég hef aldrei upplifað jafnmikla streitu á ævinni. Allt í einu finnst mér ég ekki tilbúin. Ég er hrædd við að vera ólétt, ég er hrædd við að sjá um barn, hrædd um að standa mig ekki vel, hrædd um að eiga ekkert persónulegt líf, hrædd um að upplifa fæðingarþunglyndi (þar sem ég er með sögu um vægt þunglyndi) og svo margt fleira. Ég er að BILAST úr hræðslu. Ég er búin að vera stanslaust pirruð, gráti næst og átt hrikalega erfitt. Ég hélt að þetta ætti að vera tími þar sem maður væri að deyja úr spenningi og hamingju!?!
Hefur einhver upplifað svipað? Það væri ótrúlega gott að heyra í einhverjum....
dumbo87 | held það sé alveg eðllegt að taka smá panikk á þetta. Sjálf var ég í óstabíl...
held það sé alveg eðllegt að taka smá panikk á þetta. Sjálf var ég í óstabílli vinnu þegar við byrjuðum að reyna fyrir rúmu ári. Missti hana og er núna atvinnulaus og búin að vera svolítið lengi. Við höfum ekki hætt að reyna og ég fæ reglulega nett taugaáfall yfir þessu öllu. En maðurin minn er í öruggri vinnu og það róar mig aðeins hvað það varðar.
Allur hinn óttinn er rosalega eðlilegur og ég hef heyrt að hann muni poppa upp af og til á meðgöngunni líka. Eina sem hægt er að gera er að reyna að anda rólega og hugsa með sér að í versta falli þurfi maður að fá aðstoð, til þess eru pabbarnir, stórfjölskyldan og heilbrigðisstarfsfólkið.
Manneskja sem horfist í augu við ótta sinn og gerir sér grein fyrir veikleikum sínum er mun líklegri til að takast vel það sem hún tekur sér fyrir hendur en manneskja sem er í afneitun með að eitthvað geti farið úrskeiðis.
Ég er viss um að þú verðir rosa góð mamma og það hversu mikið persónulegt líf þú átt getið þú og maðurinn þinn pínu stjórnar (t.d. me time og vera óhrædd við að fá pössun af og til). Fæðingarþunglyndi er hægt að tækla með hjálp sálfræðinga og ef þu ert mjög hrædd við það ræddu það við sálfræðing sem fyrst og í síðasta lagi þegar þú verður ólétt því það eru til fyrirbyggjandi aðferðir til að reyna að draga úr líkunum á því :)
Gangi þér vel og reyndu að njóta.
------------------------------------------------------------------------------------------------
Er í Pollýönnuleik allan daginn, 7 daga vikunar, 52 vikur á ári.
Blandverjapepp og blandverjaknús eru æðisleg :)
rosewood | þegar ég var að reyna að eignast fyrsta barnið mitt þá leið mér svona. Leið ...
þegar ég var að reyna að eignast fyrsta barnið mitt þá leið mér svona. Leið svo ekki vel á meðgöngunni en náði samt með aðstoð að vinna útúr því. Þú ert strax komin lengra en ég og það er að vera búin að viðurkenna að þér líður svona. Mundu að þegar að þessu kemur að ræða allar svona hugsanir við ljósuna þína, heimilislækni og þiggja alla þá aðstoð sem þér býðst. Það auðveldar hlutina til muna.
Svo er um að gera að umkringja sig jákvæðu fólki og reyna að ýta svartsýna fólkinu aðeins út í kant. Þegar manni líður svona þá höndlar maður það mjög illa.
Þetta er allt svo eðlilegar tilfinningar, það bara ræða svo fáir um þær
Hræðsla við óléttu (en byrjuð að reyna...)
