Eru engin takmörk fyrir því hversu veikt fólk má vera á geði en samt fá að skrifa í blöð?

Þessi Elísabet Ýr, sem ritar stundum einhverja (yfirleitt alltaf) pistla um hvað hún hatar karla mikið, fær enn eina ferðina að láta gamminn geysa í síðsta blaði Mannlífs.

Þar tekur hún fyrir Ágúst nokkurn alþingismann og tekst í örfáum línum að greina hann sem kvenhatandi kynferðisofbeldismann... allt af því að hann reyndi við einhverja stelpu og þegar hún neitaði honum fauk eitthvað í hann. Áfengi spilaði eitthvað inn í þarna og drengurinn fór í meðferð, fann líklegast Jesú og eitthvað svona bla bla bla pr stunt.

En hvað um það. Mergurinn er að hann gerði ekkert meira af sér en að reyna við stelpu.

En nei nei, það er ekki mergurinn fyrir þessa Elísabetu sem allt veit. Hún veit að Ágúst er kynferðisofbeldisseggur sem hatar konur.

Manneskjan er sturluð af hatri í garð karla, það fer ekkert á milli mála.

Megi hún finna frið og farsælan endi á geðbilun sinni.