Haha vá hvað þetta kom flott út. Var ekki byrjuð að skrifa og rakst á Enter :D
En ég sat úti á kaffihúsi í dag og var á palli fyrir utan. Hann er aðeins upphækkaður og það er svona rampur fyrir kerrur og hjólastóla. Svo kom kona með mann í hjolastól og reyndi að ýta honum upp og gat það ekki svo hún bakkaði aftur niður. Ég bauð aðstoð strax og ég sá til hennar (ég er kvk) og hún afþakkaði. Þegar hún sleppti orðinu kom karlmaður og bauð henni aðstoð og hún alveg upprifin alveg "já TAKK! Gott að fá karlmann í þetta!"
Ég bara gapti. Ég sagði ekkert, enda orðlaus. Ég hefði vel getað hjálpað hennj. Er ég asni fyrir að móðgast?
Splæs | Nei, ekki ansi, bara hörundsár og með stórt egó. Fatlaðir eru ekki skyldugir...
Jú. Konan sem ýtir stólnum er líklega vön að gera það, hún þekkir þyngdina og aflið sem þarf til að koma stólnum upp þann halla sem fyrir framan var. Hún hefur líklega ekki viljað fá aðra manneskju til að ýta með sér heldur fá eina manneskju sem gæti ýtt stólnum ein alla leið. Hún hefur ekki getað vitað að Whoopi hefði þann vöðvamassa sem hún hefur talið þurfa til þess. Það getur verið mjög leiðinlegt fyrir manneskju sem notar hjólastól og þarfnast aðstoðar ef hjálpin sem boðin er dugar ekki. Mörgum finnst það neyðarlegt og niðurlægjandi. Ég á nokkra vini sem nota hjólastól, þau þiggja stundum aðstoð þegar ég býð hana og það er allt í lagi þegar þau afþakka.
Nói22 | Þegar manneskjan segir sérstaklega "gott að fá karlmann í þetta" að þá snýst...
Hún var greinilega ekki nógu vön að ýta stólnum þarsem hún reyndi að ýta honum þarna upp þegar það var nóg af sætum fyrir utan kaffihúsið, ekki á pallinum. Ef hún væri vön, þá myndi hún átta sig á þyngdinni og aflinu sem þarf til að koma stólnum upp á pallinn. En ekki að það skipti öllu máli. Ég hefði ekki boðið fram aðstoð ef ég væri ekki viss um að ég réði við stólinn, enda hef ég unnið með fötluðu fólki og ýtt hjólastól nokkrum sinnum áður ;) En auðvitað gat konan ekki vitað það, en mér fannst þetta bara vera pjúra kynjamismunun, haha, ef ég verð bara hreinskilin
Amande | Ég hefði misst andlitið og jafnvel ekki náð að þegja.
Svona í framhaldi af þessu langar mig að segja frá atviki sem átti sér stað þegar ég fór í segulómun í Domus Medica snemma á árinu. Ég sat á biðstofunni að bíða eftir því að verða kölluð inn þegar miðaldra maður í hjólastól kom úr myndatöku og ætlaði út. Honum gekk mjög erfiðlega að opna dyrnar svo ég stökk upp og ætlaði að aðstoða hann með því að halda hurðinni (ekki rafknúin hurð) en hann nánast öskraði á mig að hann þyrfti ekki hjálp og ég ætti ekki að bjóða hjálp, hann hefði beðið um hana ef hann þyrfti. Ég hef aldrei lent í svona og ákvað bara að vera eins kurteis og ég mögulega gæti og útskýrði að ég hefði nú bara ætlað að halda hurðinni. Hann kvaddi mig nú sæmilega kurteislega kallinn, en vá hvað mér varð mikið um að fá þessa ræðu yfir mig. Það var eins og ég hefði ætlað að berja manninn eða ræna hann, ekki að halda dyrunum opnum fyrir honum.
