Ræðið . .

Byrja þú þá.

Bara var að lesa umræðuna hjá Strákamömmu og hún talar um að kerfið sé andsnúið pöbbum þar, kom með þennan link vegna þess að ég er ekkert á því að það sé einskorðað við Danmörku.

Frábær grein og sönn. Mæðraveldið er ansi ríkt í þessum málum. Sem betur fer leyfa flestar góðar mæður börnunum sínum að umgangast pabba sinn, þær eru svo góðar

Þetta er bara einn angi feðraveldisins, eins og bent er á í lok greinarinnar. Samfélagið ýtir undir þetta kerfisbundið, mæður eru aðal "care-takers" og það krefst oft mikillar togstreitu í samböndum að reyna annað. Vinnuumhverfið gerir td. aðrar kröfur til feðra en mæðra, þannig viðheldur þetta sér.

Varðandi umgengistálmanir þá held ég að það séu margar mismunandi og oft á tíðum erfiðar ástæður þar að baki. Ég þekki reyndar enga móðir sem hefur tálmað umgengni en ég þekki til þar sem pabbinn hefur bara engan áhuga á umgengni (nema í þeim stuttu tímabilum sem viðkomandi er í nýju sambandi).

allt sem þú sagðir

strákamamman;)

Tek undir hvert orð!

--------------------------------

Nei

Frábær grein og ég kannast við margt þarna, t.d. að fá margra mánaða bakreikning á meðlagi eftir því miður bara munnlegt samkomuleg um annað.

Já þetta er ótrúlega öfugsnúið

Já, þetta er ég alveg til í að ræða en mig grunar að ég hafi afar óvinsæla skoðun á þessum málum. Það gleymist yfirleitt alveg þegar þetta er rætt nú til dags að mæðrarétturinn er mjög nýr af nálinni í ljósi sögunnar, bæði hér á landi sem og erlendis. Fyrir 100 árum var veruleikinn á Íslandi allt annar. Konur höfðu lítinn sem engan rétt á neinu, meðal annars að fá að halda börnunum eða hitta börnin sín ef til skilnaðar kom. Feðurnir höfðu réttinn til þess að ráðstafa sínum börnum, setja þau í fóstur, senda til útlanda eða meina móðurinni aðgangi að börnunum. Einstæð kona fékk ekkert að halda börnunum ef faðirinn setti sig á móti því, vegna þess að þær höfðu t.d. mun lægri framfærslugetu en þeir. Einnig gátu menn sem yfirgáfu fjölskyldur sínar alltaf komið til baka, þó langur tími væri liðinn, og tekið börnin af mæðrunum. 


Til þess að bæta tilfinningalegt og fjárhagslegt öryggi bæði mæðra og barna var gripið til þess ráðs að setja alls konar lög. Meðlagið varð skylda því að auðvitað átti faðir að hjálpa til við framfærslu barnanna þó hann ákvæði að yfirgefa skipið. Í dag er ekki hægt að afsala sér meðlaginu. Eina sem hægt er að gera er að sleppa því að innheimta það, eins og kemur fram í greininni. Mér finnst það mjög skiljanlegt vegna þess að flest þessara laga miða að því að festa konur ekki við sína fyrrverandi menn, sérstaklega ef þeir voru/eru ofbeldismenn. Þ.a.l. finnst mér mjög eðlilegt að meðlagsskyldan sé með þessum hætti því það er aldrei hægt að  vera viss um að meðlagsgreiðandi (hvort heldur hann sé maður eða kona) sé ekki að beita ofbeldi til að fá sínu fram.


Mér finnst líka eðlilegt upp að einhverju marki að lögheimilisforeldri geti flutt með börnin innanlands og aftur kemur þar ofbeldismanna/kvenna sjónarmiðið fram.


Öll lög og öll kerfi bjóða upp á vissa misnotkun. Það verður aldrei hægt að koma í veg fyrir það. En persónulega set ég hagi mæðra (því let´s face it, karlmenn eru í meirihluta þegar kemur að því að vera gerandi í ofbeldi) og barna sem öll þessi lög voru sett á til að koma til hjálpar úr slæmum aðstæðum, m.a. hærra en hagi annara foreldra og barna. Mæður (því let´s face it að tálmunarforeldrar á Íslandi eru í meirihluta konur) sem tálma umgengni við föður án gildrar ástæðu eru að sjálfsögðu að brjóta á barninu og hinu foreldrinu og mér finnst það aldrei afsakanlegt. Það er visst ofbeldi líka. En ég vil alls ekki að það verði ráðist í einhverjar brjálaðar endurbætur á lögunum til þess að gera rétt barna og feðra sem eru beittir tálmunum, meiri, ef það bitnar á þeim mæðrum og börnum sem virkilega þurfa þessi lög öll sömul sér til verndar.


Það fer mjög mikið í taugarnar á mér þegar fólk talar um "mæðraveldið" í þessum skilningi. Þetta er langt frá því að vera aldagömul hefð og hefðin varð til af neyð.


Að þessu sögðu vil ég bæta við að ég er sjálf í mjög farsælu foreldrasamstarfi með mínum fyrrverandi. Við erum með sameiginlega forsjá (lögheimili hjá mér af fjárhagsástæðum), barnið er hjá okkur viku/viku og hefur verið síðan það var eins árs. Ekkert meðlag er greitt okkar á milli og allar ákvarðanir sem einhverju varða, eru teknar í sameiningu.


Þannig að ég er ekki tálmunarforeldri en ég skil þörfina fyrir lög og reglur nútímans (þó auðvitað sé gott að endurskoða allt slíkt reglulega) til þess að verja þá sem eiga erfitt með það sjálfir.


AMEN!!!

Hárrétt - takk fyrir þetta.

Finnst þetta líka alltaf nokkuð merkilegt. Þó ég hefði viljað að við værum komin lengra sem samfélag þá sýnist mér það vera ennþá þannig að það er konan sem fórnar sínu fyrir fjölskylduna og sinnir börnunum og þeirra þörfum. Kallinn er meira að vinna og sinna sínu. Það skapar svo aftur þessa hefð að börnin fylgi mömmunni (þessa nýlegu hefð).

Í þeim samböndum sem ég þekki til og báðir foreldrar hafa sinnt sínu frá upphafi þá virðist ekki vera mikið um deilur.