Ég er búin að eiga maka í +10 ár. Hann hefur alltaf verið skapstór og skapvondur satt að segja. Ég var svo head over heals í byrjun sambands að þetta fór ekki í taugarnar á mér og ég lét mig hafa það. Margoft hefur hann komið illa fram með hreitingum og bara skítaviðmóti en aldrei nokkurntímann kallað mig illum nöfnum, gengið um og brotið og bramlað eða beitt líkamlegu ofbeldi.
Maður veit aldrei hverju er von á þegar kemur að viðmóti eða dagsformi ef svo er hægt að segja. Hann nöldrar og kvartar rosalega mikið yfir öllu, það er td ömurlegt að vera með honum í bíl þar sem pirringurinn fer á flug og allir eru asnar í umferðinni.
Oft kom hann illa fram þegar hann drakk en hann hefur stórkostlega minnkað það svo það er ekki issue lengur. Atvik sl ára sitja alltaf fastar og fastar í mér, þe ég get ekki fyrirgefið honum það sem kemur upp. þá er ég að tala um að hann jafnvel skemmir eitthvað skemmtilegt sem er um að vera bara með hreitingum og ömurlegri skap uppákomu sem hann svo nb sér alltaf eftir en oft líða dagar þar sem ég bara get varla talað við hann og hann biður mig ekki afsökunnar fyrr en seint og síðar meir.
Hann er fullur iðrunar marga daga á eftir og ég finn hvað hann er að passa sig, þekki hann það vel að ég finn hveru vel hann er að tipla á tánum til að halda sér niðri. Ég er orðin svo rosalega viðkvæm fyrir þessu að minnsta uppþot sendir mig niður í svarthol í vanlíðan. Við rífumst aldrei fyrir framan börnin og þau taka ekkert eftir því þegar dagar líða án þess að við varla iðrum á hvort annað. Allt þar til ég gef undan og fyrirgef.
Núna er ég farin að efast um sjálfa mig, er farin að halda að ég sé að gera of mikið úr hlutunum og orðin ofurviðkvæm en þessar uppákomur sitja bara svo rosalega fast í mér.
Allt okkar samband hefur verið fullkomið fyrir utan skapið hans. Ég er mjög glaðlynd að eðlisfari og þetta á rosalega illa við mig og ég er bara að gefast upp. Hann hefur ekki viljað leyfa sér hjálpar þar sem ég hef margítrekað stungið upp á því.

Æææ ég veit ekki hvað ég er að biðja um, þurfti bara að segja frá held ég. Finnst ég ekki eiga vin í honum, hann er ekki minn "Haukur í horni" þar sem ég veit aldrei hvernig hann bregst við því sem ég segi. hann elskar mig, það fer ekkert á milli mála en þetta sem virðist vera lítið atriði er að drepa allt.