Ég á kærasta til 9 ára. Við eigum 3 börn yngri en 5 ára.
Einn daginn elska ég kærastann útaf lífinu og vil helst gifta mig á staðnum. Næsta dag get ég ekki með nokkru móti verið nálægt honum og hugsa leiðir til að komast af án hans og hef meira að segja gengið svo langt að skoða íbúð til að flytja út. Þetta er ekki tímabil af því þetta er búið að vera svona mjög mjög lengi. Ég hef meira að segja sagt honum upp, en ég gaf honum annan séns.
Er ég bara eitthvað snar eða líður ykkur svona? Ég þori ekki að ræða þetta við fólkið mitt af því ég skammast mín og vorkenni kærastanum. Hann er mjög góður maður en alveg djöfulli pirrandi stundum. Er þetta eðlilegt hegðun hjá mér?
saedis88 | fara í ráðgjöf, fara á stefnumót, reyna fókusa á góðu hlutina. mundi alveg r...
fara í ráðgjöf, fara á stefnumót, reyna fókusa á góðu hlutina. mundi alveg reyna allt a´ður en ég færi í sambandsslit ef allt er eðlilegt (s.s. ekki ofbeldi, svik eða slíkt i sambandinu)
niniel | Hmm, ég er búin að vera með mínum manni í svipaðan tíma (þó við séum reyndar...
Hmm, ég er búin að vera með mínum manni í svipaðan tíma (þó við séum reyndar gift) og eigum einmitt þrjú leikskólabörn (2-5 ára). Og síðustu ár hafa verið mjög strembin! Ég hef hugsað þetta fram og til baka og er ákveðin í að vilja ekki skilja - en það að ég skuli hafa komist að þeirri niðurstöðu segir auðvitað sitt hvað um hversu mikið ég hef velt því fyrir mér!
Ég held að það sé eðlilegt með þennan hóp af smábörnum að það sé tilhneiging til að það verði afgangs að rækta sambandið... Við erum alltaf þreytt og notum upp alla okkar orku í að sinna börnum og heimili (þar sem vinnu/skóla sleppir). Við erum búin að hafa það ansi tæpt fjárhagslega í 2-3 ár. Af sl. 6 árum hafa meira en fjögur verið þannig að við sváfum kannski heila nótt einu sinni í mánuði að meðaltali (þegar tókst að henda börnunum í pössun!) Þetta er bara búið að vera allra handa álag og endalaus vinna... Og þó maður reyni að vera meðvitaður um að vinna í sambandinu og allt það, og nái kannski alveg að kúpla sig út og gera eitthvað skemmtilegt inn á milli, þá er bara ótrúlega auðvelt að enda hrikalega pirruð yfir draslinu/svefnleysinu/áreitinu/öllu hinu sem fylgir þessu daglega harki og að makinn hafi kannski ekki alveg sömu skoðanir og forgangsröðun og maður sjálfur!
Við erum búin að íhuga það í töluverðan tíma að fara í hjónabandsráðgjöf, en m.a. vegna blankheita hefur það dregist... En ég hef von um að það hjálpi okkur. Svo er spurning um að skoða hvernig honum líður með þetta, oft verður maður svo upptekinn af eigin tilfinningum, kannski er eitthvað af því sem pirrar þig sem væri hægt að leysa - og kannski er eitthvað sem ergir hann sem hægt er að vinna í líka?
Degustelpa | ég hugsa svona þegar sjúkdómurinn minn er að skjótast upp og ég fæ kast eða ...
ég hugsa svona þegar sjúkdómurinn minn er að skjótast upp og ég fæ kast eða þegar hann hefur verið lengi í burtu og ég pirruð á að ég þarf að gera allt sjálf og hann bara á Hótel Mamma (vinnur í öðru sveitafélagi og sefur þar á vöktunum) En það hverfur um leið og við gefum okkur góðan tíma saman :)
LaRose | Tja, kannast kannski sma vid thetta en tek sjalfa mig ekki alvarlega thegar...
Tja, kannast kannski sma vid thetta en tek sjalfa mig ekki alvarlega thegar "skilnadarpælingarnar" koma thvi mig langar ekkert i alvoru ad skilja vid hann.
Finnst thetta hafa gerst thegar hefur verid mikid alag med bornin. Tha vil eg bara stinga af fra ollu (kæmi bokad heim eftir 2 tima a kaffihusi og væri buin ad sakna allra) og flyja og thar sem madur getur ekki fluid bornin sin eda stungid thau af finnur heilinn kannski einu logisku lausnina....losa sig vid kallinn.
