Hæhæ. Mig vantar smá hjálp. Svo er mál með vexti að ég er ung stulka og var að hætta í sambandi (mínu fyrsta sambandi). Þetta var æðislegt samband í alla staði, við áttum yndislegar stundir saman, fórum til útlanda og ferðuðumst saman. Við sváfum alveg saman. Gerðum margt saman. Okkur fannst þetta æðislegt, við vorum og erum ennþá bestu vinir og okkur langar að halda því þannig, því við elskum hvort annað svo mikið. Við slitum þessu í sameiningu, þó það var meira hann. Þó fólk elski hvort annað þá passar það ekki endilega saman sem par, þannig er það í okkar tilfelli. Ég er í molum og veit ekkert hvernig mér líður og hvernig mér á að líða. Hann á fullt af vinum og þar á meðal stelpu vinum, hann talar alveg við þær og mér líður alltaf eins og það sé eitthvað á milli hans og þeirra þó hann segir að það sé ekki neitt í gangi og ég veit innst inni að það er ekkert í gangi. Samt verð ég alltaf sjúklega afbrýðisöm og tek geðvonskuköst á hann. (Afbrýðisemin og þetta stress byrjaði allt eftir að við hættum saman, ég treysti honum 100% á meðan sambandinu stóð). Þið sem hafði gengið í gegnum sambandslit, hvernig díluðu þið við það sérstaklega ef þið hélduð áfram að vera góðir vinir? Hvernig komust þið yfir afbrýðisemina og vanlíðanina og strákinn/manninn? (Veit að sambandslit er gömul tugga og það er hægt að gúggla ýmislegt, en ég er ung og þetta var mitt fyrsta samband, þarf bara pínu hjálp)