Skattpínig

Mér sýnist gróft á litið að við hjónin séum að greiða um 550-650 þús kr í skatta pr. mánuð.
Þá er maður auðvitað ekkert að tala um einhverjar skerðinar sem eru bara svo fjarlægðar.
Svo koma tryggingar fastignagjöld og annað. Þar við bætist viðhald húsnæðis ofl.
Auðvitað gæti maður flúið land og losnað við eitthvað og haft langtum meiri fjárráð.
En þessi efnahagur hefur verið byggður upp á aðhaldi.
Svo koma hinir í þjóðfélaginu sem enga skatta greiða og heimta bara framfærslu frá samborgurum sínum.

_Svartbakur | 31. maí '21, kl: 17:17:41 | Svara | Er.is | 0

Maður les um fólk sem hefur haft öll tækifæri og getu til að koma ár sinni vel fyrir borð.
Það hefur bara í stað uppbyggingar eytt öllu í tóma vitleysu.
Þetta sér maður allt í kringum sig jafnaldrar og skólafélagar.
Svo er þetta fólk bara orði nokkurkonar þurfalingar og kimin uppá velvilja samfélags og samborgara.
Þeir sem hafa haft fyrirhyggju þurfa að fá að njóta þess.

Skil alveg hvað þú ert að tala um Svartbakur. Hugsa oft um þessi mál. Skýringin liggur í því hvað við erum misjöfn og leggjum misjafna áherslu á. Að sýna fyrirhyggju að eiga sjóð til efri áranna sýnir sig að vera ekki alltaf það gáfulegasta - þá koma skerðingarnar. Auðvitað eru þeir til sem aldrei eiga afgang til að leggja fyrir og sem betur fer fá þeir mest frá Tryggingastofnun. Svo má kannski spurja - afhverju var aldrei til afgangur ? Lísmáti fólks er svo misjafn. Sumir eru á lágum launum en eiga alltaf afgang því þeir hafa tamið sér skynsamlega eyðslu/neyslu meðan aðrir á háum launum eru alltaf kveinandi yfir blankheitum og neita sér ekki um neitt. Sumir vilja bara svarta vinnu og skilja svo ekkert í því að fá ekki veikindarétt eða betri greiðslur úr lífeyrisjóðum þegar að því kemur. Skynsamasta fólkið sem ég þekki finnst mér vera hugsandi fólk á meðallaunum. Fólk sem hugsar fyrirbyggjandi - fer árlega til tannlæknis, leggur smáræðis fyrir til óvæntra útgjalda, svallar ekki í skyndibita, á minna af fötum en góð föt, verslar úthugsað inn í mat og hleypur ekki eftir tískufyrirbærum í hinu og þessu. Fólk sem er á jörðinni og virðist hafa stjórn á græðgi sinni. Maður verður nefnilega ekki ríkur á háum launum heldur litlum útgjöldum. Ríkidæmi og fátækt eru oft hugarástand. Hver er ríkur sem á nóg en alltaf óánægður yfir því að eiga ekki meira ? Hver er fátækur sem finnst hann alltaf eiga nóg þrátt fyrir að eiga lítið? Ég er orðin það gömul að ég man aðra tíma á vinnumarkaði þ.e. aðra menningu. Í dag tilkynnir fólk veikindi frá vinnu því það var að spila nýjan tölvuleik um nóttina eða vegna þess að síðasta vakt var undirmönnuð og það var ósanngjarnt eða afþví það gat alls ekki vaknað eða afþví það er búið að vinna svo mikla yfirvinnu að það varð að taka sér veikindadag. Þetta eru allt skýringar á fjarveru sem ég heyri í kaffitímanum á mínum vinnustað. Ég bara snarheld kjafti og finnst ég vera risaeðla. Það eru breyttir tímar og breyttar áherslur - sem betur fer í mörgum tilvikum.

Já Leonóra.
Þú lýsir aðstæðum í samfélaginu frábærlega vel.
Þessi pistill þinn ætti að birtast á félagsblöðum stéttarfélaga.
Flest fólk miðjan í samfélaginu er kjarnin sem allt byggist á.
Það á ekki allta af vera með fókusinn á jaðrana.
Þetta var frábær pistill frá þé Leonóra :)

ert | 2. jún. '21, kl: 11:05:12 | Svara | Er.is | 1

Það er bara sjálfsagt að leggja sitt til samfélagsins ef maður getur það. Þegar maður loksins kemst í efsta skattþrep (sem þið hjónin eigið reyndar eftir að ná) þá er maður bara slottur skattgreiðandi.