Ok ég er ekki týpan til þess að tjá mig um neitt sem angrar mig en ég vissi ekki um annan stað þar sem ég gat tjáð mig nafnlaust um þetta. Ég er týpan sem á fáa en góða vini. Fyrr á árinu eignaðist ég barn og eftir það fór ég einhvern veginn að sjá nokkrar manneskjur nákomnar mér í allt öðru ljósi. Sem dæmi, ættingi sem ég hafði ekki séð né heyrt frá í nokkur ár hafði allt í einu mikinn áhuga á að koma og sjá barnið mitt í 2 skipti og síðan ekki söguna meir, þar sem barnið mitt er orðið nokkurra mánaðargamalt og þá væntanlega ekki "spennandi" að sjá lengur. Þar sem ég var í mjög viðkvæmu ástandi þá sá ég ekkert athugavert við þetta en núna þegar ég er loksins að verða ég aftur sjálf þá finnst mér þetta ofboðslega sárt og líður eins og ég hafi verið "notuð". Eins með bestu vinkonu mína. Við vorum alltaf saman, töluðum saman á hverjum degi og höfum alltaf smollið saman eins og flís við rass.....hún sá ekki barnið mitt í fyrsta skipti fyrr en það var að verða mánaðargamalt. Ég margbauð henni að koma og sjá það en einhvern veginn hafði hún aldrei tíma. Ég bað hana um að verða guðmóður barnsins þegar eg var komin ca 30 vikur á leið, en ég hefði aldrei gert það ef ég hefði vitað hvernig ástandið myndi verða. Hún veit að ég er einmana en samt hringir hún eiginlega aldrei nema þegar hún er einhversstaðar úti að labba og leiðist. Þegar við vorum yngri (ég ætla að taka það fram að við erum komnar yfir tvítugt) þá vorum við alltaf djammandi saman og hangandi saman en núna höfum við vaxið svolítið í sundur, nema hún heldur áfram að djamma og ég er orðin "leiðinleg" því ég kýs að eyða mínum helgum í kósýheit heima með barninu. Hún spyr mig aldrei hvernig gengur hjá mér eða hvort ég vilji hitta hana og ef við ákveðum að hittast þá þarf einhvern veginn alltaf að vera áfengi í spilinu og ég nenni ekki alltaf að drekka í hvert skipti sem ég hitti hana! Jú við tölum um það en aldrei gerist neitt. Ég er búin að reyna og reyna en hún hefur aldrei tíma þannig að ég er hálfpartinn búin að gefast upp á henni. Mig langar svo að kynnast einhverjum sem er í svipuðum sporum með svipað gamalt barn sem væri kannski til í að hittast einstaka sinnum og spjalla saman. Ég er í mömmuhópi en ég hef ekki náð að kynnast neinni og er svakalega feimin týpa =/ Sorry langlokuna og afsakið pústið þið sem nenntuð að lesa þetta.
Þetta er bara ósköp eðlilegt, barnið breytir þinni stöðu og áhuga- þú ert eðlilega ekki djammvinkonan lengi. Eins finnst mér mjög eðlilegt að "töntur" og ættingjar geri sér ferð til að sjá nýja barnið og færa ykkur gjöf- bjóða nýjan fjölskyldumeðlim velkominn. Ég átti mjög góðar vinkonur sem fóru í barneignir á undan mér (25-26 ára) ég var voða svekkt að missa vinkonur mínar, þær voru með kærastanum, vinum hans, í parahópum, með tengdafamiliunni og barnið, þreyttar, uppteknar af öðru osfrv. Höfðu ekki tíma, orku eða mikið pláss fyrir mig og djamm með mér. Ég hafði ekki skilning á "áhugaleysi" þeirra fyrr en ég eignaðist barn mörgum árum síðar- þá hafði ég litla orku/tíma fyrir mínar vinkonur;) Þú þarft að læra að díla við breytta stöðu og finna þína hamingju:) Ertu byrjuð að vinna aftur- er enginn skemmtilegur í vinnunni?
GoGoYubari | Þessi vinkona þín er alveg jafn mikið að venjast því að nú átt þú barn og hú...
Þessi vinkona þín er alveg jafn mikið að venjast því að nú átt þú barn og hún getur ekki gert sömu hluti með þér og áður. Það að nú sé minna samband þýðir ekki að þið séuð ekki vinkonur lengur, þið eruð bara á sitthvorum staðnum í lífinu.
spunky | Sko, þú þarft að átta þig á því að vinkona þín er án efa líka að venjast þv...
Sko, þú þarft að átta þig á því að vinkona þín er án efa líka að venjast því að þú eigir barn.
Það er skrítin tilfinning þegar besta vinkonan er orðin mamma og allt er farið að snúast um þennan nýja einstakling. Hún er ekki á þeim stað, getur ómögulega sett sig í þín spor og kannski hefur hún ekki hugmynd um hvernig hún á að vera eða hvað hún á yfir höfuð að tala um við þig.
Ef að þið eruð svona góðar vinkonur, þá áttu að geta rætt þetta við hana. Sagt henni hvernig þér líður og hlustað á hana líka.
Það er ekkert óeðlilegt að vinir missi aðeins samband þegar þeir eru á svona misjöfnum stöðum í lífinu en oft ná þeir saman aftur síðar .. og ef ekki, þá er það bara þannig.
rosewood | Sæl, þetta er eðlilegt ástand en að sjálfsögðu óþægilegt ástand.
Ég hve...
Sæl, þetta er eðlilegt ástand en að sjálfsögðu óþægilegt ástand.
Ég hvet þig til að reyna að tengja við einhverja í mömmuhópnum, skrá þig í mömmu leikfimi eða fara á foreldramorgna og reyna að eignast vini sem eru í sömu sporum.
Vinkonan er ekki farin, það bara tognar aðeins á þræðinum á milli ykkar núna.
En við höfum allar verið þarna og það er jú oft sárt. Svo er maður mikið einn og getur þá verið að velta sér upp úr þessu fram og aftur og það gerir engum gott.
Nú er tími til að einbeita þér bara að þér, fara og hitta gömlu vinina þegar þig langar en reyna jafnframt að búa til ný vinasambönd með fólki sem á meira sameiginlegt með þér akkúrat núna.
gangi þér vel.
Samsungdaman | Ok, eg hafði ekki hugsað út í hennar hlið og þegar ég pæli aðeins í þessu þá...
Ok, eg hafði ekki hugsað út í hennar hlið og þegar ég pæli aðeins í þessu þá eru þetta mjög góðir punktar sem þið hafið komið með. Það er líka ákveðinn léttir að vita að þetta er eðlilegt sem við vinkonurnar erum að ganga í gegnum. Ég fann bara allt í einu í dag hvað ég var einmana en er komin yfir þessa lægð núna :-)
