óþolandi afslappaður kæró

Ráðgjöf.

Hef reynt t.d þegar yngri var kornabarn gleymdi hann sér nokkrum sinnum og skildi hann eftir einan í sófanum fékk ég heima ljosuna tala við hann en hinum fannst það vera persónuleg árás á hann

fóruð þið þá í ráðgjöf? 


Batnaði hegðunin eitthvað við að ljósan talaði við hann? Sorrí mér finnst (miðað við það sem þú skrifar) hann haga sér eins og fordekraður unglingur. Hættu að láta hann vaða svona yfir þig

Hann reyndi en svo t.d gleymdi honum 3 m í sofanum. Hann hefur aldrei þurft að skipuleggja neitt eða taka ákvarðanir

Ég mundi setja honum stólinn fyrir dyrnar. Ég skil ekki hvernig fullorðið fólk nennir að vera í sambúð með fólki sem hagar sér eins og börn.

Ég myndi líka ekki fíla það ef makinn minn fengi ljósuna okkar til að tala við mig ef ég gerði einhver mistök... að fara saman í ráðgjöf er annað. 

Hún var alls ekki að skamma hann og eina sem var í boði á þessum tima og ég var að missa vitið að ég get ekki beðið í mánuði til að ólmast að. Bað ljosuna að fá ráðgjafa En það var ekki hægt

Eins og þú segir, þið erum mjög ólík og líklega ýkjir þessi munur hvernig þið bregðist við og túlkið hlutina.
Auðvitað er ekki hægt að dæma neitt út frá þessum nokkru línum en það virkar eins og þið þurfið bæði að vinna ykkur aðeins nær miðlínunni. 


Ég hef sjálf verið heimavinnandi í tvö ár á meðan yngstu börnin okkar voru lítil og ég fann að það tímabil breytti töluvert verk og ábyrgðarsviðum á milli mín og mannsins míns. Auðvitað er það eðlilegt upp að vissu marki en í raun sá ég það ekki almennilega fyrr en ég fór að vinna aftur að ég bar orðið ábyrð á nánast öllu sem viðkom börnunum, ásamt fullt af öðrum þáttum sem við höfðum sinnt að jöfnu áður. Það tók okkur töluverðan tíma og effort að vinna okkur til baka aftur og í raun er ég á því að því verki sé ekki lokið (ég er enn sú sem plana nánast alla viðburði, frí, innkaup o.s.f.v). Ég get alveg trúað að það sé mjög auðvelt að detta  í þennan farveg og því sé mikilvægt að gera sér grein fyrir þessari hættu svo hægt sé að sporna við þessu.


Það að þið séuð svona ólík, með ung börn, þar af eitt langveikt og þú ekki með fulla heilsu gerir þetta auðvita ekki léttara og því mikilvægara að tekið sé á málunum fyrr en seinna. Hvort sem þið leitið ykkur aðstoðar eða vinnið úr þessu sjálf þá er alltaf fyrsta skrefið að greina vandann og passa sig á að horfa á sinn eigin þátt í "vandanum". Reyndu að segja honum hvernig þér líður án þess að ásaka hann og helst þegar þú ert ekki yfir þig pirruð á ástandinu.


Annars veit ég ekki af hverju ég er að skrifa þetta ;)  Það er augljóst á skrifum þínum að þú gerir þér alveg grein fyrir öllum þessum þáttum. Ætli ég sé ekki bara að pústa líka. Eins og ég sagði áður þá glími ég pínu við sama vandamál og hef ekki enn náð að leysa almennilega :D